Gjennom Anna Margrete har dette, å vera mamma, i den underfundiga, såre, skjøre, vakre og i veldig stor hastighet -tida, vekse seg stor -ut av dimensjonar stor. Den aller fyrst stunda. Det nye barnet. Å lære det å kjenne. Å vera den trygge hamn, for ly, for omsorg, for mat, for søvn. Er takknemlig. Også inne i kaoset, for det er også større enn eg ville tru, frå ein til to. Det er nå det er, så det gjelder å halde seg vaken.
Det har vore dagar kor Litteraturen har vore i fokus. Odda Litteratursymposium. Kjøre langs fjordsida og inn til tettstaden Odda, fleire gonger i løpet av helga som var. Å vera i ein slags rus, av forventning, av tankar og av håp -håp om å finne noko, noko som eg vil ta med meg. Inn. Noko som utvidar og som er til å finne meining i. Som du les, er det ikkje lite forventninga eg har til desse dagane, for det har vore slik -at år etter år, har det innfridd. Har ikkje landa før etter fleire dagar. I år var det Lars Ove Seljestad som las frå si siste bok: “Kjære bror” om litle broren som skriv til sin eldre bror. Om om det som dirar i mellom dei. Ruth Lillegraven som skriv om Birgit, om livet som er levd, om det som var og det som er. Lillegraven som skriv fram si elde veninne sitt liv. Opplevinga av at forfattarane les sine eigne verk, er sterk. Det er så mykje liv i språket når den som skriv les. Eg likar det så godt. Det er som om språket opnar seg og veks seg større. For det ligg så mykje der inne i språket, av holdning, av liv, av næring. Det kjennes enda litt vanskeleg å skrive om, sidan det er noko eg nå tenkje mykje på. Kva ligg inne i språket?
Strikking er, iallefall i så avansert form, litt nytt for meg. Og det har vekse ut i frå eit nytt venskap. Dette er noko eg er veldig takknemleg for. Å vera inne i eit venskap kor det ligg eit stort samtaleemne inne i det, -som er i det å skape. Å skape, å ha noko å ta i, noko konkret. Er noko eg blir meir og meir interessert i. At det nærmast er som ein terapi. Det handfaste, -kanskje spesielt mot ein kvar dag som inneheld det som er mykje meir abstrakt. Les her: i premisjon, til Alfred vår. Vårt andre barn.
Ser at dette blei eit lite innlegg om to store tema. Det var det som kom fram, nå ventar Anna Margrete mi. Det er kveld, og det er mørkt, og det er oktober. Og me skal lesa i lag, avslutte dagen.. Kjenne at det gjer godt å kvila seg, for små og store.
Takk for at du kjem innom. Det varmar.
Nå som eg er i premisjon, brukar Alfred og eg mykje tid i heimen. Det gjer at også den treng meir pleie og vask, den er jo meir bruk, og eg ser meir kva som bør bli gjort. Nokre dagar blir eg så svimmel og lei av denne sirkelen, utan slutt. Andre dagar er det fint å sjå kor fint det blir, etter som eg ryddar/vaksar meg fram. I min fyrste permisjon i lag med Anna Margrete var dette ei større utfordring enn den er for meg i dag, då var det så stor forandring. I gå i frå å ha den tida ting trengte til å ha eit lite barn som trenger meg -som er mitt ansvar. Ein av dei tinga eg har gjort medann eg er på veg til å finne ein gode rytme, er å lytte til folk rundt meg, som eg tenkje har funnet ut av noko på ein eller anna måte. Eg elskar rett og slett å lese/høyre om andre sine kvardagsrutinar. Om kva som blir gjort, og korleis og kvifor og ikkje minst kor tid. Her på garden er det ikkje til å komme under ein stol at det er eg som driv med innearbeidet, dette har til tider irritert meg. Hadde sett for meg å finne ein mann som eg kunne dele denne oppgåva med. Alt blir ikkje som ein har sett for seg, men det står store paller med tørr ved i løa, kjøla er fylt med velsmakande eplasaft, den vannbårne varmen går som den skal. Så eg har også komen fram til at husarbeid er mykje meir, enn golvvask og støv og anna oppvask. Men lite viste eg, som kom frå ulike leigde leilighetar, kor eg ikkje tenkte på anna akkurat meg og mitt.
Så tilbake til heimen. Akkurat nå funkar kvardagen ca litt sånn:
Ca0730: står opp, Alfred og Anna Margrete har alt vore oppe ein liten time med Jørund. -eg ordnar med det som ikkje alt er blitt gjort. Det kan vera å finna kler til Anna Margrete, smøra nista, la Alfred ete frukost. Tar ut av vaskemaskina(-dette skal eg prøva å få gjort om kvelden) også inn i oppvaskemaskina. Dysjar. Gjer Alfred og meg klar til dagen.
ca0930: Alfred søv. Eg driv litt på med kler, finn fram middagen for dagen. Målet er å handle ein gong i veka. -då eg ikkje likar å bruke tid på dette. I det så har eg som oftast fleire middagar i tankane. Denne måten å handle på, gjer at det ikkje blir så mykje nye oppskrifter. -om eg ikkje blir betre på å førebu meg. For å finne ro, må eg alltid ha ei vis aning frå starten av dagen kva som skal bli servert til middag. Etter det ser ok ut i heimen driv eg kanskje på med dette: redigerar bilder, drikk te, strikkar, les eller skriv blogg -som nå. Andre dagar søv eg i lag med Alfred. Berre for at det er det beste den dagen.
ca 11.00-12.00 Me et litt, og som oftast går me ut. Sjekkar kva som skjer på garden. Trillar tur med naboen og hennar gut. Noko fint er planen.
ca 1300-14.00 Alfred søv igjen. Førebur middagen, dekkar bord.
ca1430-1530: Hentar Anna Margrete i barnehagen, om ikkje Jørund gjer det. Middag og kaffi og stund i lag.
ca1630-1800: Alfred og Anna Margrete leikar i lag på golvet. Jørund tar Anna Margrete med ut på litt gardsarbeid etter at han har tatt oppvask og rydda den på plass. Er også i denne tida av og til på besøk/får besøk, men har erfaring sett at det er ikkje heilt gunstig for Alfred å gå på besøk. – han er då litt trøtt og vil mest vera i ro.
ca1800-1900: Ofte Barnetv. Anna Margret ser på Barnetv på NRK. Då eg tenkje det er viktig at det er i frå denne kanalen, for å oppleve felleskapet som ligg i det. Å kunne snakke, gjenkjenne det som er i programet. For å kunne veta at her sit ho i Hardanger og ser det same som eit anna barn inst i ein fjord i Vesterålen eller i hovudstaden vår Oslo. I denne tida legg eg også Alfred.
1900-1930: Jørund eller eg legg Anna Margrete, eg les ei bok og syng to songar. Jørund ligg med ho heilt til ho sovnar. Eg snik meg ofte ut før.
1930-ca2230: litt meir husarbeid, sjekkar mail, redigarar kanskje litt bilde, strikkar, lyttar til podcast, ser på tv, er i lag med Jørund, les.
Litt sånn kan ein heilt vanleg dag sjå ut her hos oss. Nå hadde eg blitt glad om du fortalte litt om din dag og dine rytmar?
Dette skjer og ut kjem den finaste heilt frå det innerste rom, -ein nydelig barnelatter. Dette bildet gjer meg glad.
Det er blitt baka eplekaker her på garden. Dei ulike sortane etter tur. For det er ein bestemt rytme. Frå start til slutt. Frå Prins til Aroma. -me dyrkar ikkje lenger Inger Marie til folket, som etter mitt syn er ein favoritt. Det djup raude vintereple som varer og varar igjennom vinteren. Uansett det er rett og slett ein haug med velsmakande frukt.
HF står for Hardanger fjordfrukt. Dette synet slår meg alltid litt ut, tenk at det er sånn. At det blir henta inn, kilo etter kilo, tonn etter tonn. Av folk. Ein kasse her er 300 kilo med eple, som har vakse og sola i landskapet her. Nå ute i butikkane, og kanskje i ei kake nær deg.
Alfred likar også eple, her sit den eplekjekke guten vår i ein haug eple, eple som seinare skal bli saft. Altså presseple. Desse epla når ikkje størrelse, eller kanskje det har fått merker etter vind, -det er ulike grunnar, ofte små grunnar til at eplet, blir eit presseple.
Dei som har besøkt bloggen mi ei stund, veit at lappeteppe er ei sysel eg tidvis driv på med. Det gir meining å bygge opp noko, noko som er synleg og som også varmar. Dette skal eg gi til Folgefonn husflidslag, som gir ut vogntepper til alle nyfødde langs fjordsida her. For to dagar sidan blei dei siste eple henta inn, og tida kom tydlegare. Bonden er meir i lag med oss. Det gjer så godt så godt.
Kva eple er din favoritt?
Stundo kjem det veldig fine jobbar min veg, som fotograf: Tre søstre. Det er noko i dette felleskapet som rører så strekt ved meg. Dette rommet mellom søstre, som kvinner, og ut i frå samme mamma. Det ser ut for meg at det ligg ein styrke der, som er vanskeleg å opppdrive i andre relasjonar.
At dette kvinnefelleskapet er av dei sterkaste. -i det som er.
Må desverre avlyse salet av Summerredeple i Skånevik sentrum nå fyrstkomande laurdag. Kjem kanskje høve seinare i haust med Aroma eple, men det kjem eg i såfall tilbake til med info.
Framleis er me i den siste sommarmånaden, heilt i slutten. Sola står høgt og epla er på veg ned frå trea og ut til folket. Så hausten er her. Det gjer godt. Hausten kjem så tydeleg etter ein så flott sommar. Den klare lufta, det gode mørke, lys på bodet, dei syrlege epla og kanel på det som me kan ha kanel på.
Det er så stille her inne hos, meg. Men eg er her, har nå litt problemmer med maskina mi. Og lagringsplass, men dette er noko eg nå er på veg til å få orda opp i. Gler meg til meir blogging i tida som kjem. Håpar du har gode dagar, sånn i overgongen. Overgongar er fint, frå sommar til haust. Så kort, så det gjelder å sjå etter.
God helg godt folk.